خــــســـتـــہ

غــــمــــگــــیــــنــــمــــ

هـــمــــا نـــنـــد دلقــــکی کـــه روی صـــحنـــه چشــــمش به عشـــقـــش افــــتاد

کــــه بــــا معــــشوقــــش بــــه او مــــی خــــند یــــد نــــد

تــــنــــها هــــمــــدردم شــــــــب بــــــــود

نــــمیخواهــــــــم خــــــــیانــــت کــــرده باشــــــــم

بیــــــا یـــه شــــــب جـــامـــونــــــو عـــوض کنــــــیم

ســـختــــــه نــــــه؟؟؟؟

خــــنــــده دار اســــت ، نــــه ؟

 
کــــه تــــو هــــی مــــرا دور بــــزنــــی

و مــــن د لــــم را خــــوش کــــنــــم

کــــه در محــــا صــــره ی تــــو هــــستــــم

مجـــانــی اســـت لعــنــــتی

هــمــه مــی خــــــــورنــد

پـــلکـــهای مـــرطـــوبـ مـــرا بـــاور کـــنـــ

ایـــن بـــارانـ نـــیســـت کـــه میـــبارد

قــلــــبم را عــــصــــب کــــشــى کــردم

دیــــگر نــــه از ــــسردى نــــگاهــــى مــــیــــلرزد نــــه از گــــرمــــى آغــــوشــــى میــــتــــپد

دلـــم تنـــگ اســـت

نـــه از تـــنـــهایـــی

نـــه از بـــی کـــســـی

ازیـــن هـــمـــه غـــم

بـــه تـــنـــگ آمـــــــــده

شـــایـــد کـــســـی رو کـــه بـــاش خـــندیـــدی فـــرامـــوش کـــنی

امــــــا کســـی رو کـــه بـــخـــا طـــرش گـــریـــه کـــردی

هیـــچوقـــت فرامـــوش نـــخواهـــی کـــرد

کـــــودکـــی انـــد یـــشیـــد

کـــه خـــدا چـــه مـــیـــخـــورد؟

چـــه مـــی پــوشـــد؟

کـــجـــا مـــنـــزل دارد؟

نـــدایـــی آمـــد: او غـــم بـــنـــد گـــانـــش را مـــیـــخـــورد

گـــنـــاهـــانـــشـــان را مـــی پـــوشـــد

و در قـــلـــب شـــکـــستـــه ی آنـــان ســـاکـــنســـتــــــ

مــــراقــب قــلــب هــايــمــان بــاشــيــمــ

وقــتــي تــنــهــايــيــم دنــــبال دوســــت ميــگــرديــــمــ

پــيــدايــــش كــه كــرديــم . دنــبــال عــيــب هــايــش مــيــگــرد يــمــ

وقــتــي كــه از دــست داديــمــش . دنــبــال خــاــطــراتــش ميــگــرديــمــ

و هــمــچنــان تــنــهــا مــي مــانــيــمــ

تــــــوجـــــه لطــــــفـــــا

عــــــــاشـــقــــــــش  نشــــــــویـــد

بــــــه انـــــدازه هـــمـــــه یـــتـــــانــــــ

بـــــرایــــــش عـــاشـــقـــــــی کـــــرده امــــــ

شــــــب تـــولـــد

خـــیـــلـــی عـــالـــیـــه

دانـــلـــود در ادامـــه مـــطـــلـــب

دوســـتـــو آشـــنـــاهـــام ســـــــــیـــــــــاه

چــــه حــرف بــــی ربـطــیــــســــتــــــ

کــــه مــــرد گــــریـــــه نمــــــــی کــــنـد

گــــاهــــــــی آنقــــدر بغـــــض داریــــــ

کــــــه فــــقـــــط بــــایــد مــــرد بــاشــــــی

تــــا بتــــوانی گــــریــــه کــــنـــــی

امــــیــــد

مــــن نــــاامــــید نــــیــــســــتــــمــــــــ

هــــر شــــب پــــر از امــــیــــد میــــخــــوابــــمــــ

هــــر شــــب مــــیــــخــــوابــــم به امیــــد ایــــنکــــه دیــــگر بیــــدار نشــــومــــ

نــمـــــیـــدانــــی

چــــه دردی دارد

وقـــتـــی

حــــــالـــم

در واژه هــــا هــــم نــمــی گــنــــــجــد

شـــبـــ  خـــوابیــــدی تـــــویــ  تـــخـــتــت  و هـــی  قــل مــیخـــوریـــــــــــ

بــعــد  گــوشــیتـــو بــر مــیداریـــ  و مینــویــسیـــ  خــــوابــمـــ  نــمیـــبرهـــــــــــ

ســـــــرد   مــــــیشـــیـــــــــــ

بـــغــــضـــ   میــــــشیـــــــــــــ

خـــــرد  مــــــیشـــــــــیــــــــــ

وقتــــــیـــ  کـــهـــ  مــیـــبــیـــنــیــــــــــ

هیچـــکـــســـو نـــداریـــ  کــه  اینـــو واســـشـــ   بـــفــر ســـتیـــــــ

بـــــــایــــد کـــــــســــی را پــــیــــدا کــــنــــمــــــ

نــــه شــــبمــــــــ

نــــه سیــــگــــــارمــــــــ

و نــــــه تــــــکلــــیــــفــــمــــــــ

آدم بـــاید یـــکی رو داشـــته باشه ســـاعـــت دو نـــصفه شـــب بـــهش اس بـــزنه

 بـــگـــه دلـــم گرفتهــــــ

اونـــم بـــگـــه قـــربـــون دلـــت برمــــــ

خـــــدایـــــا

حـــــواســـــت هســـــتـــــــــ

صــــدای هــــق هــــق گـــــریــــه هـــــاــــیم از گــــلــــویــــی مــــی آیــــد کــــه

تـــــو از رگـــــش بـــــه مـــــن نـــــزدـــــیکـــــتریــــــــــ

وقتــــــی که مُـــردم تـــکـــه یـــخی بـــر روی قـــبـــرم بـــگـــذاریـــد

ای دلــمــــــــــــ

کجــــآیــــیــــــــــــ  ؟!

حــــواستــــ ..کجـــــــآستـــــ  ؟

نکنــــــه هــــوایـــــی شـــده ایــــــــــ  ؟

بـــــــاز کـــه شــــروع کـــردی بــه خیــــال بــــافــــیــــــــــ

چنـــــد بـــــار بگـــــویمـ او مــــال تـــــــو نیستـــــــ

بـــــَـــس  کــــــــن

تـــــو مـــــرا نـادیــــده بـگـیــــر

و مــــــــن

بـدنـــم روز بـــه روز کـبـــــود تـر مـی شــــود

از بــــــس

خــــودم را مـی زنـــــم

بـــــه نـفـهـمـــی

اینی که اکنون هستم را دوست بدار

و گرنه بهتر از این را همه دوست دارند

عمیق ترین درد زندگی دلبستن به کسی است که بدانی هرگز به تو تعلق ندارد

نمی نویسم

کــه کـلـمـات را الــوده نـکـنـم بـه گـنـاه

گـنـاهـی کـه از ان مــن اسـت

نمی نویسم

تـا سـکـوت را بـیـامـوزمـ

نـمـی نـویـسـمــ

تـا احـسـاسـاتم را مـحـبـوس کـنـمــ

تـا نـخـوانـی

نـدانـی

کـه چـه مـی گـذرد ایـن روزهـا بـر مــن

مـی خـنـدمــ

تـا یـادم بـمــانـد

تـظـاهـر بـهـتـریـن کـار اسـت

تـا یـادم نـرود

کـه دیـگـران مـرا خـنـدان مـی خـواهـنـد

تـا یـادم بــمــانـد مـن دیـگـر ان مهرداد سـابـق نـیـسـتـمــ

شـکـسـتـه امــ

روزهـای زیـادی اسـت کـه شـکـسـتـه امــ

ان زمـان کـه لـب بـه شـکـوه بـاز کـردم و گـفـتـم خـسـتـه امــ

و ان هــا یـکــ بـــه یــکـــ رفـتـنـد

خـسـتـگـی هـایـم را تـاب نـیـاوردنـد

و اکــنـون ایــن مـنـمــ

هـمـان مــهــــرداد دلـتـنـگـی کــه دلـش مـدام شــور مـی زنــد

بـگــذار نـنـویـســـمــ

مــن

لــبــخـنـد مـی زنــمــ

نمی دانم چرا امشب واژه هایم خیس شده اند

مثل آسمانی که امشب می بارد

و اینک باران

بر لبه ی پنجره ی احساسم می نشیند

و چشمانم را نوازش می دهد

تا شاید از لحظه های دلتنگی گذر کنم

بزن به سلامتی حرفای دلت که به کسی نگفتی

بزن به سلامتی اینکه کوه درد بودی ولی دم نزدی

بزن به سلامتی تنهایی هات ولی تنهایی رو دوس نداشتی

بزن به سلامتی ارزوهایی که نتونسی لمسشون کنی

بزن به سلامتی عشقی که طالعش ب اهسمت نبود ولی هنوزهم دوسش داری

بزن به سلامتی شبهایی ک تو تنهاییهات گریه کردی ولی نمیدونسی براچی

سلامتی کسایی ک توخاطرمون'ابدی'هسن اماتوخاطرشون'عددی'نیسیم

غــمــگيــنـــــم 

مــث حــس نــقـــــاشـــي كـــه مــعــشــوقــــه اش نـــــابــيــنـــــاســـــت